Dariusz Chojnacki
Miejsce u zbiegu ulic Jana Pawła II i Legionów w Skarżysku od 11 listopada nosi nazwę Skweru Braci Krajewskich. Podczas uroczystości nadania nazwy, obecni byli mieszkańcy miasta, zaproszeni gości, rodzina i samorządowcy, bo to oni podczas sesji Rady Miasta ostatecznie wyrazili zgodę na taką nazwę.
W imieniu rodziny głos zabrał Krzysztof Krajewski-Siuda, który był inicjatorem i pomysłodawcą powstania skweru.
Czterej bracia Krajewscy – Władysław, Leon, Marian i Jerzy – to synowie Władysława Krajewskiego ps. „Marian”.
Ich historia to poruszający przykład rodzinnego patriotyzmu i poświęcenia – trzech z braci zginęło podczas wojny, a czwarty przeżył okupację, działając w konspiracji i później służąc Polsce w czasach pokoju. Rodzina Krajewskich na trwałe wpisała się w historię Skarżyska-Kamiennej, regionu i całego kraju. Sylwetki braci Krajewskich prezentujemy poniżej.
Władysław Krajewski junior (urodzony w 1910 r. w Moczydle koło Libiąża, zmarł w 1940 r.)
Podporucznik rezerwy Wojska Polskiego. Pracował w zakładach zbrojeniowych w Skarżysku-Kamiennej, Warszawie, Kraśniku. W czasie wojny 1939 r. pozostał w zakładzie pracy w Kraśniku z uwagi na jego strategiczne znaczenie. Według rodzinnej relacji został schwytany przez Niemców na skutek zdrady. Odmówił współpracy z okupantem i przekazania dokumentacji dotyczącej produkcji amunicji. Zamordowany w 1940 r. w Rotundzie w Zamościu.
Leon Teodor Krajewski (urodzony w 1913 r. w Moczydle k. Libiąża, zmarł w 1939 r.)
Z wykształcenia był technikiem kolejnictwa, pracował jako wicekomendant straży pożarnej w zakładach zbrojeniowych w Radomiu. Przeszedł szkolenie pożarnicze w Łodzi. Utalentowany sportowiec, który zdobywał medale w zawodach krajowych w strzelectwie i kolarstwie. We wrześniu 1939 r. walczył jako plutonowy podchorąży (dowódca plutonu rowerowego) w 8 Pułku Piechoty Legionów działającym w ramach 3 Dywizji Piechoty Legionów. Pułk wziął udział w walkach na Kielecczyźnie, m.in. w bitwie pod Iłżą w dniach 8-9 września. Zginął 23 września zastrzelony przez snajpera podczas zwiadu na Lubelszczyźnie.
Marian Euzebiusz Krajewski (urodzony w 1916 r. we wsi Wierzbnik koło Starachowic, zmarł w 1939 r.)
Studiował chemię we Lwowie. Należał do Związku Strzeleckiego oraz Drużyny Sportowej „Drugi Sokół”. Pasjonował się wioślarstwem, należał do Klubu Wioślarskiego „Rejów” w Skarżysku-Kamiennej. Ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. We wrześniu 1939 r. walczył jako dowódca plutonu w stopniu bombardiera podchorążego w 20 Pułku Artylerii Lekkiej 20 Dywizji Piechoty. W trakcie obrony stolicy został śmiertelnie ranny, zmarł w szpitalu ujazdowskim 17 września 1939 r.
Jerzy Józef Krajewski ps. „Zabawa” (urodzony w 1922 r. we wsi Wierzbnik koło Starachowic, zmarł w 1986 r.)
Najmłodszy z braci. Konspirację rozpoczął w zakładach zbrojeniowych w Skarżysku-Kamiennej, w których pracował. W wyniku wsypy zakładowa siatka konspiracyjna rozpadła się, a Jerzy uciekł w Góry Świętokrzyskie, gdzie dołączył do tamtejszych oddziałów Armii Krajowej. Wiosną 1943 r. na tym terenie komendę nad jednostkami Kedywu AK objął słynny cichociemny Jan Piwnik ps. Ponury. Pod jego komendą i jego zastępcy Eugeniusza Kaszyńskiego ps. Nurt, Jerzy Krajewski został dowódcą drużyny w 2 Pułku Piechoty Legionów AK. Jako osoba z wysokim poczuciem humoru otrzymał pseudonim „Zabawa”. Brał udział w akcji odwetowej za Michnów (napad na pociąg) oraz w bitwie pod Chotowem. Po wojnie Jerzy wyjechał na tzw. Ziemie Odzyskane. Zamieszkał we Wrocławiu. W okresie komunizmu był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa. Ukończył studia chemiczne i uzyskał tytuł inżyniera chemii. Pracował na stanowiskach kierowniczych w różnych zakładach. Był autorem opatentowanych wynalazków. Zmarł w 1986 r.
Napisz komentarz
Komentarze